ANIOŁOWIE.

Wieczorem w  jakiś dziwny sposób nawiedziły mnie myśli o Aniołach. Może to sami Aniołowie je sprowokowali. Kilka dni temu w liturgii Kościoła wspominaliśmy 29 IX - Archaniołów: Michała, Gabriela i Rafała oraz 2 X - Aniołów Stróżów. Przy tej okazji przypomniało mi się również, że kilka lat temu napisałem kilka wierszy o aniołach i wolontariuszach, którzy są ziemskimi aniołami. Poniżej zamieszczam tych kilka wiersz z prośbą o wyrozumiałość. Nie jestem żadnym poetą. Są to tylko nieudolne próby pisania. Powstały one w czerwcu 2007 r. z okazji Chojnickiego Aniołowa. Umieszczam również kilka "grafik" z internetu, by choć te zachwyciły odwiedzających bloga.

Anioł to mój ochroniarz

W mundurze z białych piór.

On strzeże mojej duszy

Nie domów i biur.

On zawsze przy mnie stoi

I nigdy nie ustaje.

Bo moja dusza słaba

Upadać nie przestaje.

Aniele Ochroniarzu

Pomagaj w życiu mym.

Bym kochał Pana Boga

I dobrym dzieckiem był.

Gdy skończy się żywota

Na ziemi mego dzień.

Zaprowadź mnie do nieba 

Gdzie czeka Boski Syn.

                                                                               

  

Poznałem ich wielu
Michała - generała
Zwycięskiego archanioła.
Gabriela - zwiastuna
Co Matce przyniósł radość.
Rafała - podróżnika
Tobiasza wiódł drogami.
Stróża - ochroniarza
On wciąż pilnuje mnie.
Serafina - wielbiącego
Przed Bogiem stojącego.
Cherubina - ślicznego
Chwałę Bożą głoszącego.
Trony, Panowania i Moce
Zwierzchności i Władze.
Jeśli zaufam im szczerze
Dusza ma do Boga pobierze
By tam z aniołami
Pięknymi głosami
Obwieszczać chwałę Boga.

Czy można być aniołem
Takim zwykłym?
Od niesienia dobrego słowa
Od pomocy w siadaniu na łóżku
Od czynności przykrych - koniecznych
Od wysłuchiwania skarg i uwag
Od czytania Biblii i Mickiewicza
Od ukłuć igłą z lekiem
Od zakupów i palenia w piecu
Od sprzątania i gotowania
Aniołem od wszystkiego
Co innych brzydzi
Co innych odpycha
                                                                                    Co innych drażni
                                                                                    Co innych bulwersuje
                                                                                    Czy można być aniołem?
                                                                                    Aniołem zwykłym codziennym?
                                                                                    Można!
                                                                                    Aniołem o imieniu - Wolontariusz!

Ze złotymi pióry, albo i nie
Ze skrzydłami gotowymi do lotu
Na znak potrzeby, jak błysk pioruna
Uderzają i porażają miłością
Anielski piorun daje siłę
Podnosi z rozpaczy
Daje nadzieję, przywraca wiarę
Uzdrawia duszę, niszczy grawitację
By wznieść się na wyżyny
Do Boga samego.








Znam różnych aniołów                                                      W bólu, cierpieniu i smutku
Takich ze stetoskopem w ustach                                       Pogrążony w samotności rozpaczy
Ze strzykawką i kroplówką                                               Stojący nad kresem życia
Znam takich aniołów                                                         Nieruchomo
Co śpieszą do drugiego                                                     By cierpienie
Co potrafią zorganizować                                                  Nie ostrzyło rysów twarzy
Co potrafią dawać                                                            Tak pogrążony w niemyśli
Co chcą słuchać                                                                Ujrzałem skrzydła anioła
Znam takich aniołów                                                          Rozpostarte bez kresu
Co modlą się za innych                                                       Nad głębią mej samotności
Co Bogu służą i ludziom                                                     I ta twarz anioła
Są takich tysiące                                                                Z łagodnym uśmiechem
Pełno ich wokół                                                                 Delikatnie znieczuliła cierpienie
Chrystus o nich powiedział                                                 Minęło wszystko w zachwycie spotkania
Daliście Mi jeść i pić                                                          Bez słów mówiły
Przyodzialiście mnie                                                           Serdecznej miłości szepty
W podróży nie byłem bezdomny                                        Nie wiem co?
W więzieniu smutny                                                           Ale wiem
W cierpieniu samotny                                                        Że u kresu zacząłem żyć.
Przy śmierci opuszczony
To anioły miłości i oddania
To anioły które znam.


Czy królowie modlą się do Tronów?                                  Dzięki Ci Boże, że z otchłani nicości
Prezydenci do Panowań?                                                   Powołałeś do bytu anioły
Premierzy do Władz?                                                         To nic, że niektóre z nich
Generałowie do Mocy?                                                      Odwróciły się od Ciebie
Dyrektorzy do Zwierzchności?                                            Te, które pozostały służą Tobie
Wstyd, niewiara czy pycha?                                               I dzięki Twej woli, nam ludziom
Nie dopuszcza tej zażyłości.                                               Często, gdy słyszymy o aniołach
To tylko serce małe, niewinne                                             Dziwnie się uśmiechamy,
Dziecka przed spoczynkiem                                                Że to mowy dla dzieci
Składa rączki malutkie                                                        Jednak, to co im zawdzięczamy
I modli się przez chwilę                                                       Przekracza nasze wyobrażenia
Aniele Boży Stróżu mój                                                      Jezu zanieś naszą wdzięczność
Ty stój, bądź pomocny                                                       Za aniołów swemu Ojcu niebieskiemu
Broń i prowadź do żywota. Amen.


Wszedł usiadł przy łóżku
Wyciągnął swe dłonie
Zanurzyłem w nie siebie
Trwaliśmy tak długo
W milczeniu
Przyjaźni
Przedziwnej radości
Bez słów i gestów
Przenikała nas miłość Boga
Było to trwanie
Ja i On
On i ja.